Wat stelt een minuut nou voor in het leven van een man? Zo luidde de existentiële vraag van mijn gymleraar op de middelbare school, wanneer we werden veroordeeld tot fysiek zware oefeningen. Een man moet kunnen lijden.

Volgende week dinsdag duurt deze zogenaamde lijdensweg een uur. De tijd dat de doktoren narcose in mijn aderen spuiten, mij hiermee in diepe slaap brengen zodat ze mijn liesbreuk kunnen verhelpen. 60 minuten, dat is twee derde van een voetbalwedstrijd, een NS-ritje Utrecht – Delft of een vluchtje Amsterdam – Bazel.

Het aantal keren dat ik het vliegtuig ben ingestapt tel ik inmiddels niet meer. Toen ik als 13-jarig jochie voor het eerst – bewust – het vliegtuig instapte was dat wel anders: ik vond het spannend, eng. Zoals je voor elke eerste keer een beetje wantrouwig bent: angst voor het onbekende. Niet dat ik de piloten niet vertrouw, evenals de artsen van het liesbreukcentrum in Zeist: zij weten van wanten, de chirurg voert zo’n 300 liesbreukoperaties per jaar uit. Een routineklus.

Toch moet ik me aan de doktoren overlaten, zoals je je ook toevertrouwd aan de piloot van het vliegtuig – of aan de chauffeur met wie je meerijdt. En verheug ik me op het moment na de operatie uit slaap sus, een maaltijd krijg en weer naar huis mag: ik heb een belangrijke etappe van het leven weer doorstaan. En als ik weer volledig hersteld ben kan ik zeggen: dat lijden is niet voor niets geweest. En mijn gymleraar trots op me mag zijn.