*Deze column verscheen op 26 december 2008 op Humedia

‘Waar zijn ze allemaal?’ denk ik als ik voor de zoveelste keer gewoon doorkan bij een skilift. Geen wachtrij, weinig mensen. De skiliftbeheerder veegt verveeld nog wat skisporen weg.

Het is vreemd, want de Alpen liggen er fantastisch bij. Vanuit een strakblauwe hemel zet de zon de mooie witte bergen en de uitgestrekte pistes met poedersneeuw in het daglicht. Het is noch warm, noch koud. Ideaal. Er is alle ruimte om heerlijk af te dalen. Waar is die drukte die je met dit ansichtkaartenweer kan verwachten?

De datum verklaart veel. Op 24 december zitten alle Zwitsers thuis om Kerst voor te bereiden. Cadeautjes inpakken, eten maken… Kerstavond is heilig. Er zijn vooral Nederlandse en Engelse toeristen in het skigebied les 4 Vallées te vinden. Die hebben het niet zo druk.

Ik mag over het eten ook niet klagen. Bij de lunch krijg ik een heerlijke ‘croute‘ (een dikke warme boterham met kaas, ham een ei). En uiteraard een roseetje dat ik op een geweldig gelegen (maar grotendeels leeg) terras opdrink. Ook een voordeel van een lage opkomst: je hoeft niet te zoeken naar een lege tafel, want dat is er genoeg. En het uitzicht is adembenemend, en verveelt nooit.

Na nog een paar afdalingen verdwijnt de zon achter de bergen, die zich als op een schilderij op de horizon tekenen. De skiliftbeheerder sluit de poortjes. Tijd om huiswaarts te gaan. Volgende week mag ik weer, dan in Frankrijk. Daar schijnt het drukker te worden…