[youtube]http://www.youtube.com/watch?v=qVvG-jfrTG4[/youtube]

Het was dinsdag feest in Amsterdam. Het Nederlands voetbalelftal werd er gehuldigd als kampioen. Terwijl we voor de derde keer in de geschiedenis er weer net naast zaten.

In de finale staan was al een stunt op zich. Wie had dat voor het toernooi verwacht? Dat is best een huldiging op het Museumplein waard. Zoals dat van te voren was afgesproken bij verlies. Een manier voor de echte supporters – met name diegenen die zondag op het Museumplein stonden, wanneer het er echt toe deed – om hun helden te bedanken.

Maar de kersverse burgemeester van Amsterdam Eberhard van der Laan dacht hier anders over. Hij greep deze kans aan om zijn stad eens goed op de kaart te zetten, en besloot alsnog een boottocht te organiseren. Zoals dat in 1988 gebeurde. En hiermee verwaarloos je de prestatie van Gullit, van Basten & Cie. Die wonnen van Engeland, West-Duitsland en Rusland en namen de beker mee naar huis.  

Staat een tweede plek op het WK gelijk aan een Europese titel? Nee. Het Europees kampioenschap voetbal is qua deelnemersveld hoger aangeschreven dan het WK. We verloren zondag in de finale van Spanje, de regerend Europees kampioen. De laatste twee edities van het Wereldkampioenschap werden gedomineerd door de Europese landen. Drie van de vier halve finalisten (Spanje, Nederland en Duitsland in 2010, Frankrijk, Italie & Duitsland in 2006) kwamen van ons continent. Dat wij hier nu tussen horen is goed. Maar kunnen wij deze prestatie over twee en vier jaar herhalen?

Oranje had dit WK wind mee. Een vrij makkelijke groepsloting, een eigen doelpunt van Denemarken, een foute inschatting van de Japanse keeper, een overwinning op Brazilië dat meer van zichzelf verloor dan van ons en een moeizame zege op een verzwakt Uruguay. Het getuigt van klasse dat je dat uitspeelt. Maar de volgende keer hebben wij een lastige loting (de flatteuse overwinningen op Italie en Frankrijk twee jaar geleden in Bern creerden al een overdreven euforie die niet meer te houden was), of hebben we last van blessures of schorsingen. Het is een wonder dat Van Bommel – toch de belangrijkste speler van van dit elftal – niet geschorst is geweest gedurende dit WK.

Ter vergelijking: Spanje verloor in zijn openingswedstrijd van Zwitserland, en wist vervolgens al zijn wedstrijden te winnen.  Onder meer van hoogvliegers Portugal en Duitsland. Wat als Nederland had verloren van Denemarken of Japan? Dat was een goede karaktertest geweest.

Ons voetbalimago in het buitenland is er niet beter op geworden. De internationale media zagen de karatetrap van Nigel De Jong, de gemene overtredingen van Mark Van Bommel en het povere spel van Oranje. De wereld is dat niet van ons gewend. Wij zelf ook niet. Iedereen verwacht attractief voetbal.

Gelukkig hebben we begrepen dat het in het moderne voetbal om effectiviteit gaat. Dat heeft een van onze helden uit 1988, Marco van Basten, ons bijgebracht. Bert van Marwijk heeft het uitgevoerd. We speelden gedisciplineerd. Heldhaftig. In dat opzicht hebben we een morele overwinning geboekt. Maar het echte resultaat, de wereldtitel waar we allemaal zo naar verlangen, is uitgebleven.

Door de spelers – niet de minst verwende bevolkingscategorie – en het volk een boottocht cadeau te doen wek je de indruk dat we tevreden mogen zijn met een tweede plek. Dat het niet beter hoeft. Verkeerde mentaliteit. En een vervloeking naar onze helden uit 1988. Moeten we trots zijn dat we voor de derde keer een WK-finale verliezen? In 1974 en 1978 kregen we nog waardering voor ons mooie spel. In 2010 niet meer. In dat opzicht zijn we er alleen maar op achteruit gegaan. Als eeuwige losers van de wereld.