Dit verhaal werd geschreven voor het vak ‘Momenten van herrinering’, School voor Journalistiek, Utrecht, 2006

Het is vijf over zes ’s avonds op het Wimbledon Center court. Richard Krajicek staat in de finale van het prestigieuze grand Chelem toernooi op match point. Zijn tweede. Na een return op de service van zijn Amerikaanse tegenstander, Malivai Washington, slaat laatstgenoemde de bal in het net. ‘Game, set and match Krajicek’, roept de scheidsrechter onder een denderend applaus.  Voor de winnaar is het een hele opluchting.

Ruim 1,2 miljoen Nederlanders zien voor de buis  ‘De Kraai’ door zijn knieën gaan. Hij is de eerste Nederlander die een grand Chelem-toernooi op zijn naam weet te schrijven. Tom Okker kwam in de jaren zeventig niet verder dan twee finales. Maar dit is toch echt de graal. Voor het Nederlandse tennis, maar vooral ook voor de winnaar zelf.

Krajicek twijfelde nog enkele dagen voor het begin van het toernooi op Churchill Road of hij wel mee zou doen. Enkele maanden daarvoor flirtte hij zelfs met het idee om te stoppen met zijn tenniscarrière. De resultaten in dit jaar 1996 zijn wel redelijk. Op de Australian open haalt hij de derde ronde en op Roland-Garros zelfs de kwartfinale. Maar de Kraai zelf ziet het niet meer zo zitten.

Het talent van Krajicek is tot dat jaar niet helemaal benut. Kennelijk is hij het zelf ook een beetje zat.  Andere reden voor zijn angst: hij was in de vorige edities van Wimbledon regelmatig door de grond gezakt.  Nooit reikte hij verder dan de tweede ronde, en dat op een ondergrond waar hij, in potentie, toch het beste uit de voeten kan. Zijn ijzersterke service kan op gras vaak doorslaggevend zijn.

Maar Krajicek is een gevoelige jongen, die zich laat beïnvloeden door externe factoren. In het voorjaar van 1996 overlijd de vader van een goede vriend aan multiple sclerose. Hij is daardoor behoorlijk geraakt, maar vreemd genoeg wordt zijn tennis er wel beter van. Er is een knop omgedraaid in zijn hoofd. En hij besluit dan toch naar Londen af te reizen.

Hij begint denderend aan het toernooi. Alleen de Nieuw-Zeelander Brett Steven pakt en setje van hem af in de derde ronde, alle andere tegenstanders weten geen raad met de ijzersterke service en volleys van De Kraai, die de eerste week moeiteloos doorkomt.

Het ‘echte’ werk begint op maandag 7 juli tegen de Duitser Michael Stich, oud-winnaar van het toernooi. Een eerste echte test. Maar ook deze echte grasspecialist is niet opgewassen tegen het krachtige tennis van de Nederlander, wiens spel spectaculair maar vooral ook efficiënt is. De Duitser weet geen enkele servicegame van de Nederlander af te pakken, en verliest met 7-6 6-4 7-6.

Wat opvalt gedurende dit toernooi is de mentale kracht van Krajicek, een aspect dat hem in het verleden vaak parten speelde. Zoals wel vaker in Londen worden de wedstrijden ook dit jaar weer regelmatig onderbroken door de regen. De kwartfinale tegen de Amerikaanse hoogvlieger Pete Sampras, nummer 1 van de wereld en drievoudig winnaar van het toernooi (en die er daarna nog vier op zijn naam zal schrijven), wordt zelfs in twee dagen afgewerkt. De Kraai blijft echter gefocussed op zijn spel, en haalt – tot verbazing van iedereen – de buit binnen, wederom in drie sets (7-5 7-6 6-4).

Na de overwinning op Sampras wordt langzamerhand duidelijk dat Krajicek een favoriet is voor de eindzege. De verwachtingen zijn steeds hoger. Maar ook dat maakt hem niet uit. Hij blijkt ineens over de mentale kwaliteiten van een topspeler te beschikken. In de halve finale is hij de Australiër Jason Stoltenberg de baas, en haalt hij de finale.

De Amerikaan Malivai Washington, de eerste zwarte speler die zover op Wimbledon reikt, is zijn tegenstander. De Kraai begint nerveus aan de wedstrijd, maar dan volgt een moment ontspanning. Melissa Johnson, een 23-jarige catering-medewerkster, komt in haar blote lijf (met uitzondering van een wit shortje) het gras oplopen, in opdracht van, zo bleek later, een Britse Tabloid. ‘Dat heeft mij ontspannen’, zal de Kraai na afloop toegeven.

Twee uur later boekt Krajicek een historische overwinning. Een overwinning op zich zelf, want hij heeft eindelijk bewezen dat hij het wel kan. Hij werd vanaf zijn jeugd gezien als een talent, maar raakte vaak geblesseerd aan zijn rug, knie of schouder. Met het behalen van deze prestigieuze titel heeft hij bewezen ook mentaal veel geleerd te hebben.

—————————————————————————————————————————————————————————————————Duistere band met vader Petr

Richard Krajicek is vanaf zijn derde jaar geboeid door het spelletje tennis. Zijn vader Petr, van Tsjechische afkomst, geeft hem een strenge opvoeding, waarin Richard weinig vrijheid krijgt. Men zegt wel eens dat hij door deze ‘dwang’ het professionele circuit is ingerold. Met zijn vader heeft hij na zijn achttiende gebroken. Die zag de overwinning op Wimbledon op televisie, vanuit zijn huis in Muiderberg. Zijn vriendin Daphne Dekkers (met wie hij later zal trouwen), zijn moeder Ludmila (gescheiden van Petr) en coach Goetske zijn wel aanwezig op deze memorabele dag.

Vader Petr en zoon Richard zijn inmiddels weer over hun ‘conflict’ heen, en spreken elkaar regelmatig. Waarschijnlijk was de toptennisser hem toch dankbaar voor alles wat hij voor hem betekend heeft. Want zijn vader, aan wie het talent van zijn zoon vanaf de eerste momenten opviel, is toch de grondlegger geweest van de succesvolle carrière van Richard.

Bronnen:

De missie van Richard Krajicek, Eric de Bie, uitgeverij van veen, Amsterdam, 1997

www.wikipedia.nl