Het is vandaag moeilijk voor te stellen, maar de Springhaverbuurt was in de jaren zeventig en tachtig een verwaarloosde en arme buurt, tot dat de vele bewoners in actie kwamen.

‘In die tijd liepen er buurtwerkers rond. Ze hielpen, vanuit de gemeente, bewoners met belastingformulieren en administratieve zaken’, vertelt Ingrid van Veluwen (55), die begin jaren tachtig op de Springweg kwam wonen. ‘De bewoners hadden geen geld om de huisjes op te knappen.’ De bekendste werker was Jelle, de best betaalde van het land en met een herkenbaar Amsterdams accent: ‘Hij had gestudeerd, dat was bijzonder.’
De ommekeer was het kraken van een huis in de Tuinstraat 6 (een zijstraat van de Springweg, onderdeel van de karakteristieke Kameren van Veilo, zie foto) in 1982. De gemeente, die de huisjes wilde slopen, ving dit signaal uiteindelijk op: 21 huisjes kregen een restauratiebeurt en mochten blijven; andere panden in de buurt werden eveneens opgeknapt..
Ook de herintrede van het buurtfeest, in 1981, zorgde ervoor dat de buurt een nieuwe impuls kreeg. Van Veluwen is lid van de Stichting Buurtfeest Springhaverbuurt en is er sinds het begin bij betrokken. ‘Het begon met een avondje bingo, vervolgens een avondje kraampjes op straat. Tijdens de opbouw ontstonden er spontaan activiteiten, zoals een hapjeswedstrijd of een cursus trommelen. Het werd goed geaccepteerd in de buurt’, zegt Van Veluwen.
Door het opknappen van de panden is de samenstelling van de wijk veranderd. Er wonen nu veel goed opgeleide en jonge mensen. Het buurtfeest is een evenement waar men elke twee jaar naar uit kijkt. ‘Je leert nieuwe mensen kennen, je kunt met je kraampje zomaar naast een onbekende staan’, vertelt Van Veluwen. Sinds de eeuwwisseling doen de ondernemers ook mee: ‘Zij zagen er wel heil in. Ze hebben wel een voorwaarde gesteld: de straat moest worden afgezet en de veiligheid moest worden gegarandeerd.’
Inmiddels is het buurtfeest, het grootste van Utrecht, uitgegroeid tot een tweedaagse evenement: een lampionoptocht op vrijdagavond en een markt op zaterdag. Het wordt traditiegetrouw afgesloten met het buurteten, waarbij er lange rijen tafels in het midden van de straat komen te staan. Lang kookten de bewoners zelf, dat weet Van Veluwen maar al te goed : ‘Ik heb jaren lang spinazie in een badkuip gekookt en er weer afgeschraapt. Maar sinds acht jaar regelen we een cateraar.’
De buurt is zodoende uitgegroeid tot een tolerant dorp, waar iedereen elkaar kent en met respect met elkaar omgaat. Van Veluwen: ‘Je groet elkaar op straat, je wordt geaccepteerd zoals je bent.’

Dit artikel werd in 2015 geschreven voor de Binnenstadskrant

Terug naar Utrechtse plekjes