[youtube]http://www.youtube.com/watch?v=9Uo2aGRQ8c8[/youtube]

*Dit stuk werd geschreven in augustus 2006

Het is half augustus. Uit de speakers van mijn PC galmt het liedje It’s in the rain. Ik geef de zangeres, Enya, helemaal gelijk. De reden dat ik mij verveel is te vinden in de bijzonder grote portie druppels die naar beneden valt (3 liter per vierkante meter op een dag). De hemel blijkt bijzonder verdrietig, zo grijs is zij..

Het is niet iets om niet vrolijk van te worden, zeker niet in deze periode van het jaar. Het weer polariseert : de herfstelijke atmosfeer van nu staat behoorlijk in contrast met de maand juli, waarin zelfs hier in La Chaux-de-Fonds, op 1000 meter hoogte, het kwik 30 graden bereikte. Ik ben de zon nu echter al dagen kwijt…

Het positieve aan het slechte weer is dat je minder afleiding hebt : van buitenactiviteiten zoals voetballen, fietsen of het bezoeken van het zwembad is geen sprake. Over een week is er een deadline. Ik bedank bij deze de weergoden dat ze als engelen op mij letten.

Maar je maakt je tijd niet vol met studeren. En als het koud is ga je op zoek naar menselijke warmte. En daar was afgelopen week in La Chaux-de-Fonds ruime gelegenheid voor, namelijk, ironisch genoeg, een strand (letterlijk vertaald). La Plage des Six-Pompes is een straattheaterfestival en als gezelligheidmens laat ik mij niet kennen : ik was daar elke van de zes avonden te vinden.

Echter, afgelopen vrijdag liep het uit de hand. Door de regen uiteraard. Ondanks het slechte weer had ik toch maar afgesproken met een paar maatjes. Onder het afdakje van de bar stonden een aantal mensen, voor de rest zag het festivalterrein er leeg uit. Het was geen voorstellingenweer.

In ons gezelschap waren een aantal dames die niet schroomden onze glazen steeds weer te vullen met de voor het grote deel door hen ingekochte witte wijn. Geloof mij, die Zwitsers zijn behoorlijk sociaal ! Men gaat hier uit van eigen verantwoordelijkheid, en ik ben wel van het meedoen : dus zolang je niet weigert, blijft het maar doorgaan. Net zoals de regen. …

Een van de weinige plekken die (letterlijk) warmte biedt op het strattheaterfestival, is de pannenkoekenkraam. En twee vliegen in éen klap : je kan er ook gezellig babbelen met de charmante pannenkoekenbakster. Echter, toen ik éenmaal zin had in een crêpe (om de effecten van de alcohol in mijn organisme te beperken) waren zij en haar collega’s de boel aan het opruimen. Daar stond ik dus in de regen kou te vatten.

Het barre weer was uiteindelijk wel een reden om bijtijds, zo rond half éen, naar huis te gaan. Het was echter al te laat : ik had de bier en wijn al genoeg tijd gegeven (zo’n zes uur) om mij een behoorlijke zware nacht te bezorgen. Ik heb alles binnengehouden, maar de volgende dag besefte ik wel dat de vorige avond met superstip binnenkwam in mijn zuiperij-hitparade.

En de weersverwachtingen worden er niet (of nauwelijks) beter om. It’s in the rain……

Groetjes uit Zwitserland
Henk